اوایل دهه نود دکتر محسن رضایی سنگ بنای دانشگاه کوچکی، اما با ماموریت های بزرگ را گذاشت که همچون دیگر کارهای تاسیسی وی (دانشگاه، قرارگاه سازندگی، بیمارستان و...) در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و مجمع تشخیص، نشان از دور اندیشی و نگاه راهبردی ایشان داشت، قرار بود در این دانشگاه در محدود رشته های خاص، در مقطع تحصیلات تکمیلی با نگاه به تحولات آتی کشور، رشته هایی تعریف شود که با رویکردی آینده پژوهانه به نیازهای آینده کشور بپردازد و به نیازهای آینده کشور پاسخ دهند، یکی از محدود رشته های این دانشگاه رشته بیوتروریسم در مقطع کارشناسی ارشد و دکترای تخصصی بود، رشته ای که وقتی صحبت از آن در مجموعه وزارت علوم می شد عموماً در مورد چگونگی و چرایی آن از ما سئوال می کردند چه بسا برخی افراد پس از توضیحات همکاران ما در مورد ضرورت رشته یا صاحب این اندیشه(دکتر محسن رضایی ) را تحسین و یا متهم به توهم توطئه می کردند.
اولین گروه دانشجویان فوق در این رشته شامل ۳۰ نفر در مقطع کارشناسی ارشد بیوتروریسم بود که با زحمات زیاد سرفصل های درسی و تامین استاد آن صورت پذیرفت اما متاسفانه انبوه موانعی که وزارت علوم و زیر مجموعه های آن جلوی پای این مجموعه خودگردان(بدون بودجه دولتی)که بعضاً متاثر از نگاه سیاسی به این مجموعه بود و در نهایت مصوبه هئیت محترم وزیران مبنی بر منع داشتن دانشگاه وابسته به نهادها و سازمانهای دولتی و... عملاً طومار این طرح و ایده را پیچاند و نگذاشت حوزه ای که آینده تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه جهانی مرتبط با آن خواهد بود در کشور ما ریشه بدواند.
در نهایت پس از فارغ التحصیلی اولین گروه دانشجویان این رشته، با وجود دهها مشکلی که پیش روی مجموعه گذاشته شد، دانشگاه عملاً به پایان کار خود خاتمه داد!
امروز که پس از سالها، به این مسائل می اندیشم ضمن تحسین تفکر راهبردی دکتر محسن رضایی باید بگویم شاید آن سالها اگر توجه لازم بدون حب و بغض جناحی به نیازهای کشور حداقل در این رشته می شد امروز جامعه آمادگی بیشتری برای رویارویی با حملات بیولوژیکی و مسائل حاضر کشور در مقابله با کرونا و بیماری های ناشناخته دیگر (که امکان دارد در پیش روی ما باشد) می داشت.
امیدوارم روزی برسد که همه تنها دغدغه ایران قدرتمند، الهام بخش و پیشرو را داشته باشند نه حب و بغض های سیاسی!
ان شاءالله
محمود نقدی پور( استاد دانشگاه و روندپژوه)