چرا محسن رضایی یا «اباالفضل» را به عنوان رمز خود برگزید؟

انتخاب اسم رمز معمولا در جریان یک مصاف و صحنه‌ای حساس و خطیر، انجام می‌شود. اسم رمز یا رمز عملیات ـ که در ‌تاریخ مبارزه شیعه و نیز در هشت سال دفاع مقدس شاهد آن بوده‌ایم  ـ بیانگر نوعی «شبیه‌سازی» و قرابت وضعیت آن صحنه و کارزار، با محتوا و پیام اصلی «رمز» [انتخاب ‌شده] است. از نظر لغوی نیز، «رمز، نشانه‌ای مخصوص است که از آن چیزی درک می‌شود.

اساساً انتخاب رمز، برای اشاره به سلسله‌ای از مفاهیم بزرگ و بلند است، که بصورت عادی و عمومی قابل بیان و درک نیست؛ لذا آیین «کنایه و تمثیل» به یاری بیان و گفتار شخص می‌شتابد و با اختیار کردن «یک مفهوم»، به «گروه وسیعی» از مفاهیم و معانی اشاره می‌‌شود. این در حالی است که سراسر ادبیات دینی و ملّی ما نیز آکنده است از بیانات رمزآلود و تمثیل‌های پرمغز؛ بنابراین و با این تفاصیل، باید با دقت نظر بیشتری به رمز «یااباالفضل» که از سوی دکتر محسن رضایی انتخاب شده است، توجه شود.

«اباالفضل»، عظمتی بیکران دارد که جز معصوم ـ علیه‌السلام ـ نمی‌تواند توصیف‌کنندهٔ او باشد.

امام صادق ـ علیه السلام ـ در بیان ویژگی‌های آسمانی حضرت اباالفضل العباس ـ علیه السلام ـ می‌فرمایند: «کان عمنا العباس نافذ البصیرة صلب الایمان جاهد مع أبی عبد الله الحسین و مضی شهیدا: عموی ما عباس، دارای بصیرتی نافذ و ایمانی استوار بود، همراه اباعبدالله جهاد کرد و آزمایش خوبی داد و به شهادت رسید». و نیز در هنگام زیارت مزار ایشان می‌فرمایند: «أشْهَدُ لَکَ بِالتَّسلیمِ وَ التَّصدیقِ وَالوَفاءِ وَ النَّصیحهِ لِخَلَفِ النَّبیّ: عمو جان! گواهی می‌دهم تو تسلیم بودی، تو تصدیق محض بودی، تو وفا و خیرخواهی و نصیحت و فدا کردن جانت را از حسین، از برادرت دریغ نکردی».

حضرت صاحب الزمان ـ علیه السلام ـ در توصیف این وجود آسمانی می‌فرمایند: «الَّسلامُ عَلَی أبِی الفّضلِ العّبَّاسِ بْنِ أمِیرِ المُؤمِنِینَ؛ الْمُواسِی أخَاهُ بِنَفسِهِ؛ الآخِذِ لِغَدِهِ مِنْ أمْسهِ؛ الآخِذِ لِغَدِهِ مِنْ أمْسهِ الفَادی لَهُ؛ الوَاقِی السَّاعِی إلَیْهِ: سلام بر عمویم عباس؛ آن کسی که جانش را برای حسین فدا کرد، جانش را در طبق اخلاص گذاشت برای اباعبدالله. زندگی‌اش را فدا کرد برای آینده، برای فردای ماندگار، برای ماندن در تاریخ، برای قیامت. عباسی که جانبازی کرد. فدا کرد خودش را؛ و به عنوان سپر، جند و محافظ، ایستاد و از جان برادرش دفاع کرد».

و چرا محسن رضایی با ذکر و رمز «یااباالفضل» وارد میدان سیاست می‌‌شود؟

یک احتمال این است که او می‌خواهد به کسی متوسل شود که، همانند نامش، «پدر فضائل، ادب و اخلاق» است. «اخلاق» و «ادب»ی که در جامعهٔ امروز کشورمان و فضای سیاست کنونی، کمتر رنگ و بویی از آن دیده و شنیده می‌شود. «اخلاق»ی که رسول مهر و محبت اسلام (ص)، مکرراً با تعابیری چون «حَسِّنوا أَخلاقَکُم» از آن یاد می‌کرد و در بیان هدف رسالت خویش، می‌فرمود: «إنَّما بُعِثتُ لاُتَمِّمَ مَکارِمَ الخلاقِ».

احتمال دیگر آن که او می‌خواهد به کسی متوسل شود که‌ تا آخرین لحظه و تا آخرین قطره خونش ایستادگی کرد و حماسه‌ای آفرید درخور نامش‌ و مصداق بارزی شد برای این کلام امیرالمومنین (ع): «جُبِلَتِ الشَّجاعَةُ عَلى ثَلاثِ طَبائِعَ، لِکُلِ واحِدَةٍ مِنهُنَ فَضیلَةٌ لَیسَت لِلخرى: اَلسَّخاءُ بِالنَّفسِ وَالنَفَةُ مِنَ الذُّلِّ وَطَلَبُ الذِّکرِ...».

احتمالا «آقامحسن امام» نیز می‌خواهد بگوید «آمده‌ام تا آخرین قطره خونم و با تمام اعضا و جوارحم در جهاد و خدمت به مردم ایستادگی کنم و با اقتدا به مولایم اباالفضل حماسه‌ای بیافرینم؛ حتی اگر به قیمت جانمان تمام شود»، که «ثَلاثَةٌ لاتُعرَفُ إِلاّ فى ثَلاثِ مَواطِنَ: لایُعرَفُ الحَلیمُ إِلاّ عِندَ الغَضَبِ وَلاَ الشُّجاعُ إِلاّ عِندَ الحَربِ وَلا أَخٌ إِلاّ عِندَ الحاجَةِ».
آن روز‌ها خیام اهل حرم ناامن بود؛ امروز خانه‌ها و جامعه دوستداران اهل بیت (ع) گرفتار «فقر و تنگدستی» است، و امان از آنکه «کاد الفقر أن یکون کفرا».

افزون بر این وی می‌خواهد به کسی متوسل شود که، «باب الحوائج» است؛ کسی که گره‌گشای هستی است، فارغ از دین و‌نژاد و رنگ و جنسیت افراد؛ کسی که حاجت روا می‌کند جمله خلق را. پس «آقا محسن» از او امان می‌خواهد و برای مردم ایران، در پیشگاه او طلب حاجت می‌کند، چرا که او، با اخلاق و معرفتِ مولایش ابالفضل (ع)، از گذشته‌های دور آشناست؛ از والفجر مقدماتی، از فتح المبین و بیت المقدس، از طریق القدس، کانال کمیل و کربلای پنج و... .

محسن رضایی با انتخاب رمز «یااباالفضل» قطعا می‌خواهد به ویژگی‌ها و ‌این شخصیت بلندمرتبه اشاره ‌و به همه دردمندان گوشزد کند که، «اخلاق و ادب»، «اخلاص»، «بصیرت»، «ایمان استوار»، «بذل جان»، «جهاد در رکاب ولی»، «تسلیم و اطاعت محض از ولایت»، «خیرخواهی»، «وفاداری»، «آینده‌نگری»، «شجاعت» و «جانبازی»، باید سرلوحهٔ تمامی رفتار‌ها، گفتار‌ها و عملکرد‌ها باشد. و در این موضع، مسئولان کشوری و لشکری بیش از مردم عادی منظور نظر هستند.

محسن رضایی با انتخاب رمز «یااباالفضل»، پایه‌های اصلی گفتمان و رویکرد عملی خود را نمایان ساخت. او به «ما» مردم ایران یادآوری می‌کند که گره‌گشایی حقیقی را همانجایی باید جُست که «مکتب اخلاق» حقیقی و راستین، آنجاست. او تولّد «دولتی عاشورایی و حماسه‌ساز» را با ولادت پرسعادت اباالفضل العباس ـ علیه‌السلام ـ همزمان دیده و این چه حکمت زیبایی دارد.

و او کاملا درست، با انتخاب رمز «یااباالفضل»، بر میراث «علقمه و عاشورا» تکیه زده و رو به سوی مکتب «انتقام و انتظار» داشته است، چرا که حضرت بقیه الله الاعظم ـ روحی و اروحنا لتراب مقدمه فداه ـ فرموده‌اند:

 «هر کجا که نام عمویم ابالفضل عباس (ع) برده شود، من آنجا حاضر و ناظر و شاهدم».

و چه زیباست که «شور حسینی» و «شعور مهدوی» همه مردم ایران، در ایام ولادت «اباالفضل العباس علیه‌السلام»، ظهوری دیگرگون می‌یابد و آینده خویش را با «حماسه‌ای علوی و فاطمی»، در زیر بیرق علمدار دو عالم رقم می‌زنند.

اللهم عجل لولیک الفرج

عماد رستمی