تاملی بر برنامه های محسن رضایی در حوزه فرهنگ و هنر

هنرمندان آنقدر که به عدم دخالت سیاستمداران و نظارت های غیرضروری بر احوال، اعمال و آثار هنری شان علاقه و تاکید دارند خواهان برنامه ریزی و تدوین طرح در زمینه هنر نیستند. از آنجا که بسیاری از این طرح ها بیشتر از آنکه برای تسهیل زندگی ایشان شده و فراغت لازم را برای خلق آثار هنری ایجاد کند به عنوان مانع بازدارنده عمل می کنند.
این همان چیزی یست که به عنوان مهم ترین برنامه محسن رضایی در حوزه فرهنگ و هنر مطرح شده است «کوتاه کردن دست سیاستمداران از عرصه فرهنگ هنر». به اعتقاد رضایی «ورود سیاست زدگی آفت جامعه امروز ما است و عینک سیاست زدگی آفت فرهنگ و هنر ماست». تاکید رضایی بر لزوم عدم دخالت سیاسیون در عرصه های فرهنگی در اغلب برنامه ها و گفتگوهای تلویزیونی و مطبوعاتی بارها تکرار شده و همین مساله بوده که توجه هنرمندان زیادی را به برنامه های این کاندیدای ریاست جمهوری معطوف داشته است. به گفته رضایی این مساله باعث شده فرهنگ ما در برخی وجوه هیچ کنشی نداشته و حتی بتوان گفت مرده باشد. گاهی افراد سیاسی که مسئولیت را به عهده می گیرند، متاسفانه فرهنگ و هنر را محبوس می کنند. رضایی معتقد است اگر فرهنگ و هنر را به اهالی و صاحب نظران فرهنگ و هنر واگذار کنیم، موفق خواهیم شد. هنرمند در اوج فخر باید اثر هنری اش را خلق کند.

محسن رضایی با تشکیل کمیسیون فرهنگی و شورای عالی هنری در مجمع تشخیص مصلحت نظام  برنامه های جامعی در دو حوزه اصلی فرهنگ و اقتصاد تدوین کرده است. این برنامه ها که در 14 جلد کتاب تدوین شده پشتوانه اصلی برنامه های انتخاباتی رضایی بوده و در آن استراتژی ها، سیاست ها و راهکارها به شکلی جامع مشخص هستند. از تعداد این 14 جلد چهار جلد در حوزه فرهنگ و دو جلد آن در حوزه هنر است.
به اعتقاد رضایی همه هنرها شایسته رسیدن به جایگاه خوب و ارزشمند هستند. از همین روست که برنامه های او در زمینه همه هنرها اعم از سینما، تئاتر، گرافیک هنرهای تجسمی و ... است. او معتقد است: «امروز کشور ما بیش از هر موقع دیگر در تاریخ  نیازمند برنامه ریزی های فرهنگی، هنری و رسانه ای است اما اعتبار مالی فرهنگ، هنر و رسانه کمتر از پنج درصد از اعتبارات کشور را به خود اختصاص می دهد»
رضایی می گوید ما در بخش توزیع فرهنگ عدالت را رعایت نکرده ایم. در حالی که با شعار عدالت محوری جلو آمدیم اما در عمل چنین نکرده ایم. نیاز داریم که فرهنگ و هنر را توسعه دهیم و زیر ساخت های فرهنگ جامعه را درست کنیم. باید با تشکیل اتحادیه‌های صنفی هنری راه را برای تسهیل در رسیدن هنرمندان به مطالباتشان باز کنیم.  تا زمانی که این اتفاق نیفتد ساز وکار فرهنگ و هنر ما دولتی باقی خواهند ماند. با راه‌اندازی صنوف می‌توانیم هنرمندان را در بسیاری از مباحث کلان نظیر اقتصاد هنر سهیم کنیم. اینکه تنها سه درصد بودجه کل کشور صرف فرهنگ و هنر می‌شود یک شکست برای ما به حساب می آید.
در برنامه جامع فرهنگ و هنر رضایی به بحث سالم‌سازی در حوزه‌های سینما و تئاتر توجه ویژه‌ای شده است. او در سه حوزه سالن‌های کوچک متوسط و سالن‌سازی‌های منطقه‌ای برای سینما، تئاتر و همچنین ایجاد گالری‌های هنری برنامه کاملاً مدونی دارد. اما یکی دیگر از مهم ترین برنامه های رضایی «معماری تمدن ایرانی ـ اسلامی» است. او با انتقاد از وضعیت شهرسازی درد ایران و بی هویتی معماری در شهرهای سراسر کشور با ارائه این طرح شورای عالی انقلاب فرهنگی را به انجام اصلاحاتی در این زمینه ملزم می داند. یک یدیگر از دغدغه های دکتر رضایی اقتصاد هنر است. فروش آثار هنری در بازارهای جهانی و عرضه هنر ایران به علاقمندان بین المللی یکی از پروژه های اساسی رضایی در زمینه اقتصاد فرهنگی است.
با این همه اعتقاد راسخ رضایی بر این استوار است که  تنها خدمتی که دولت و سیاسیون می توانند به دنیای هنر و اهالی فرهنگ بکنند در کنار عدم دخالتشان آسان تر کردن بی قید و شرط شرایط مالی زندگی ایشان و پیش بینی تسهیلات لازم برای بهتر کردن وضعیت زندگی و معیشتی هنرمندان است.