کد خبر: ۲۳۳۹|
تاریخ انتشار: ۰۸ دی ۱۳۹۴ - ۱۹:۱۱
ديدم احمد حرف زدنش عادي نيست. رفتم توي فکر که نکند مهدي شهيد شده باشد. گمانم به آقاي رشيد يا آقا رحيم بود که فکرم را گفتم. گفتم: «احساس مي‌کنم بايد براي مهدي اتفاقي افتاده باشد و شما هم مي‌دانيد.» گفتند: «نه، احتمالاً بايد زخمي شده باشد و بچه ها دارند مداوايش مي‌کنند.»

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دکتر محسن رضایی، فرمانده محترم سپاه پاسداران در دوران دفاع مقدس، نحوه شنیدن خبر شهادت مهدی باکری از زبان شهید احمد کاظمی را اینچنین روایت میکند:

مهدي باكري چون حساسيت منطقه را مي‌دانست، رفت آنجا مقاومت کرد. من تلاشي را که او در بدر کرد، در هيچ يک از فرماندهان جنگ نديده بودم. شرايط مهدي خيلي عجيب و پيچيده بود. پشت سرش يک پل پانزده کيلومتري بين جزيره شمالي تا آنجا بود، که با يک بمباران از کار افتاد. از محل پل تا آن کيسه‌اي هم حدود پنج شش کيلومتر راه بود. خود کيسه‌اي که اصلا وضع مناسبي نداشت. مهدي خودش با همان پنج شش نفري که آن جا بودند تا آخرين لحظه مقاومت کرد.

من خسته شده بودم. کمي قبل از اينکه سختي ها بيشتر شود رفتم به آقا رحيم و آقاي رشيد گفتم: «شما مواظب بي‌سيم‌ها باشيد تا من ده دقيقه استراحت کنم برگردم.» تاکيد هم کردم که زود بيدارم کنند. ربع ساعت خوابيدم که آمدند بيدارم کردند. به قيافه‌ها نگاه کردم، ديدم فرق کرده‌اند. گفتم: چي شده؟ نگران مهدي شدم، به خاطر حساس بودن کيسه يي. با احمد کاظمي تماس گرفتم، پرسيدم: «موقعيت؟»

گفت: «ديگر داريم مي‌آييم عقب. منتها روي پل ازدحام است. وضع ناجوري پيش آمده. مي‌ترسم عراق پل را بزند و هر هفت هشت هزار نفرمان بمانيم اين طرف اسير شويم.»

آن پل دوازده کيلومتري داستان عجيبي براي خودش داشت. در آن عقب‌نشيني توانست سه برابر تناژ استانداردش نيرو و ماشين را تحمل کند و نشکند.

به احمد گفتم: «مهدي کجاست؟ حالش چطورست؟»

گفت: «مهدي هم هست. پيش من است. مسئله ندارد.»

ديدم احمد حرف زدنش عادي نيست. رفتم توي فکر که نکند مهدي شهيد شده باشد. گمانم به آقاي رشيد يا آقا رحيم بود که فکرم را گفتم. گفتم: «احساس مي‌کنم بايد براي مهدي اتفاقي افتاده باشد و شما هم مي‌دانيد.»

گفتند: «نه، احتمالاً بايد زخمي شده باشد و بچه ها دارند مداوايش مي‌کنند.»

گفتم: «تماس بگيريد بگوييد من مي‌خواهم با مهدي حرف بزنم!»

طول کشيد. ديدم رغبتي نشان نمي دهند. خودم رفتم با احمد تماس گرفتم گفتم «احمد! چرا حقيقت را به من نمي‌گويي؟ چرا نمي گويي مهدي شهيد شده؟»

احمد نتوانست خودش را نگه دارد. من هم نتوانستم سر پا بايستم، پاهام همان طور بي‌سيم به دست، شل شدند. زانو زدم. ساعت‌ها گريه کردم.

نوشته شده توسط گردان وبلاگی كميل در چهارشنبه بیست و یکم دی 1384 | آرشیو نظرات احمد جان شهادتت مبارک

بسم رب الشهدا و الصدیقین

حاج احمد کاظمی شهادتت مبارک

بالاخره به داداشت رسیدی

مهدی باکری خیلی وقته که منتظرت بود تا یه بار

دیگه گرم همدیگرو بغل کنین و قربون صدقه هم برین

تنهاتر شدیم ....

روايت دکتر محسن رضايي از اعلام خبر شهادت مهدي باكري توسط شهید احمد كاظمي
ارسال نظر
انتشار یافته:
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۳
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۵:۴۸ - ۱۳۹۷/۱۰/۲۴
0
0
خدا رحمت کند این مردان مرد را کاش ما هم زره ای از انچه درونشان بود تو وجودمان داشتیم کاش انزمان بودمو با کنار این مردان جانم را فدا میکردم واسه وطنم
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۵:۴۸ - ۱۳۹۷/۱۰/۲۴
0
0
خدا رحمت کند این مردان مرد را کاش ما هم زره ای از انچه درونشان بود تو وجودمان داشتیم کاش انزمان بودمو با کنار این مردان جانم را فدا میکردم واسه وطنم