رضایی: دست دولت را از ورزش کوتاه می کنم

به گزارش خبرآنلاین دکتر محسن رضایی یکی از 8 نامزد انتخابات ریاست جمهوری است که باید روز 24 خرداد خود را به رای مردم بگذارد. او در کافه خبر از برنامه های ورزشی اش سخن گفت.

*با توجه به اینکه مدتی است سازمان تربیت بدنی به وزارتخانه تبدیل شده، به نظر می رسد که بسیاری از نامزدها برنامه هایی دارند که این بار ورزش، ورزشی تر اداره شود. همچنین یکی از چالش هایی که در چند سال گذشته با آن روبرو شده ایم بحث سیاست زدگی در ورزش بوده است. شما چه برنامه هایی برای ورزش دارید؟

اولین مسئله ای که دغدغه ما در ورزش است، این است که پای سیاست را از ورزش خارج کنیم. ورزش خودش به اندازه کافی مشکل دارد که حالا بخواهیم مشکل دیگری را روی آن بار کنیم و متاسفانه طی 16 سال اخیر چنین اتفاقی افتاده است .

*آقای دکتر در حال حاضر چنین کاری امکان پذیر هست؟

بله، کاملا امکان پذیر است. ببینید مساله فدراسیون ها نباید ارتباطی با دولت و وزرا داشته باشند. فدراسیون ها باید روند خودشان را طی کنند و زیر نظر کمیته ملی المپیک باقی بمانند. مطمئن باشید که من جلوی هرگونه دخالتی را خواهم گرفت. اولین مدعی در این زمینه خود من خواهم بود تا اینکه با اخطارهای سازمان های بین المللی ورزش مواجه شویم. نباید به آبرو و حیثیت ورزشی ما کوچکترین خدشه ای در سطح بین المللی وارد شود. یعنی ما باید چهره بین المللی ورزشی مان را آنچنان برجسته کنیم که در تمام محافل بین المللی از نحوه برخورد ایران با ورزش به نیکی یاد کنند. حیثیت بین المللی ورزش ایران را باید با تمام وجود حفظ کنیم و لازمه آن این است که پای سیاست و دولتمردان را از فدراسیون ها بیرون کنیم. فدراسیون ها باید زیر نظر کمیته ملی المپیک کار خودشان را انجام دهند و کاملا در چارچوب قواعد و ضوابط بین المللی عمل کنند. این مسئله برای ما اهمیت فوق العاده ای دارد و اولین کاری است که من انجام خواهم داد.

*یکی از خواسته هایی که همیشه ورزشی ها داشتند این بوده که مدیریت ورزش به خود ورزشی ها واگذار شود. آیا این مسئله جز اهداف شما هست و همچنین این پتانسیل را در نیروهای ورزشی ما می بینید؟

حرف حقی است. اعتقاد من همین است . البته من پیش از این هم عرض کرده ام که نه تنها ورزش، بلکه فرهنگ و هنر را هم از سیاست زدگی خارج می کنم. یعنی اجازه نمی دهم که مثلا در وزارت آموزش و پرورش افرادی حاضر شوند که این وزارت را در مساله منافع جناحی خود جهت دهند. این را فوق العاده نقطه خطرناکی می دانم. یعنی به هیج وجه نباید آینده این کشور را به منافع یک شخص یا جناح گره بزنیم. ورزش هم همینطور است. هیچ دلیلی ندارد که ورزش، فرهنگ و هنر سیاسی باشد. حتما ما وزیر ورزش و جوانان را از افرادی انتخاب می کنیم که متخصص این کار باشند. البته در کنار این باید باسواد، توانمند و مدیر هم باشد و اوضاع و احوال کشور را درک کند.

*یعنی ممکن است که یک قهرمان ورزشی در راس کار قرار بگیرد؟

اگر باسواد هم باشد چرا که نه؟ چون من هم سواد وهم  تجربه را پایه مدیریت می دانم.

*یکی از شاخص های گفتمان شما چه در انتخابات گذشته و چه در انتخابات پیش رو بحث خصوصی سازی است که یکی از بزرگترین چالش های ورزشی ما به شمار می رود. آیا همانطور که برای اقتصاد کشور برنامه دارید، برنامه خاصی برای اقتصاد ورزشی و خصوصی سازی هم دارید؟

ببینید خصوصی سازی ورزش بخشی از اقتصاد ورزش است. اصلا ما اقتصاد ورزشی داریم که بخواهیم درباره بخشی از آن بحث کنیم؟ بنابراین اولین کاری که انجام می دهیم این است که اقتصاد ورزش را برای اولین بار در کشور برنامه ریزی خواهیم کرد. اقتصاد ورزش یعنی این که زیرساخت ها را چه کسی باید درست کند؟ چه مقداری بودجه لازم دارد؟ و بالاخره زیر بنای ورزشی ما باید به کجا برسد؟ مسئله دوم فعالیت های ورزشی است. ورزش حرفه ای، ورزش باشگاهی، ورزش پایه. این ها را ما مشخص خواهیم کرد و در اقتصاد ورزش لحاظ خواهیم کرد. مسئله بعدی ورزش حرفه ای است. مسئله باشگاه ها را ما به طور جدی دنبال خواهیم کرد. یکی از اهداف ما به تصویب رساندن حق پخش تبلیغات در مجلس است. نتیجه عملیاتی این شعارها مشخص نیست مگر اینکه در یک چارچوب قانونی و مبانی علمی و فنی به نتیجه ای برسد. بنابراین ما حتما برنامه اقتصاد ورزش ملی کشور را تنطیم می کنیم. یک بخشی از آن هم مربوط به خصوصی سازی می شود. چه کسی گفته ورزش ما درآمدزا نیست؟ به نظر من می تواند درآمدزا باشد. البته ما یک سری وام هایی را پرداخت می کنیم و در نهایت آن را به تیم هایی که مقام آورده اند، می بخشیم. مانند کاری که در ترکیه صورت گرفت. مسئله دیگر عدالت در اقتصاد ورزش است. شما ببینید که در حال حاضر برخی از بازیکنان 400، 500 میلیون و حتی ارقام بالاتر از آن می گیرند اما برخی ورزشکاران چند مدال آسیایی، جهانی و المپیکی آورده اند و با این حال برای درآمدزایی کارهایی با درآمد پایین انجام می دهند. این درست نیست. ما باید چنین مسائلی را در برنامه ریزی اقتصادی ورزش حل کنیم. بنابراین به جای بی برنامگی، ما همه اینها را تحت پوشش اقتصاد و برنامه ورزش ملی کشور قرار می دهیم و خودمان هم از آن حمایت می کنیم.

*به نظر می رسد که شما برای این این مسائل یک طرح اولیه مکتوب هم داشته باشید...

این طرح در سال 88 مقداری خام بود ولی در این چهار سال آن را تکمیل مردم.

*پس احتمالا شما در روزهای آینده رئیس بخش ورزشکاران را هم به ستاد خود اضافه می کنید؟

انشاالله. کمیته ورزش ما الان فعال هست و احتمالا چهره های شاخص را هم به آن اضافه کنیم.

*بحثی که در حال حاضر وجود دارد، خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس است. با توجه به اینکه هر بار در آستانه انتخابات دولت قول خصوصی سازی آن را می دهد اما در عمل هیچ اتفاقی نمی افتد. این دو تیم در نهایت خصوصی می شوند؟

ببینید بر اساس سیاست های اصل 44 این دو باشگاه باید تا به حال خصوصی می شدند.البته من هر نوع خصوصی سازی را نمی پسندم. من معتقدم این تیم ها را باید به هواداران، ‌بازیکنان، مربیان و پیشکسوتان آن دو تیم به نحوی واگذار شود که دوباره یک مافیای اقتصادی به وجود نیاید که آسیبی جدی به هویت و سابقه این تیم ها برساند. به هر حال پرسپولیس و استقلال از تیم های معروف ما هستند که هویت بین المللی دارند. بنابراین این ها یک مسئله ملی به شمار می روند و نمی توان آنها را به هر کسی واگذار کرد چرا که فردا هواداران این اقدام را از چشم دولت می بینند. می گویند ما را از چاله درآوردید و به چاه انداختید. بنابراین ما برای طرح خصوصی سازی ایده داریم و آن این است که هواداران، ‌بازیکنان، مربیان و پیشکسوتان خودشان به این طرح نظارت بکنند تا زمانی مسیر این دو تیم از خواسته های هوادارانشان منحرف نشود. من جدی هستم واین کار را خواهم کرد.

*آقای دکتر سال 87 آقای احمدی نژاد به آقای علی آبادی دستور دادند که طرح خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس را پیگیری و اجرایی کنند. خیلی ها اعتقاد داشتند که این یک دستور کاملا تبلیغاتی و انتخاباتی است به این دلیل که امکانپذیر نیست و شاید به نوعی دولت به دلیل پشتوانه مردمی عظیم این دو تیم از واگذاری آنها هراس دارد. شما فکر می کنید که این ترس وجود دارد؟

طبیعی است. این ترس را باید به نوعی برطرف کنیم که این دو باشگاه آسیبی نبینند. اگر قرار است این دو باشگاه سیاسی شوند، اتفاق خوشایندی نیست. چه دلیلی دارد که باشگاه های معروف ما وارد حوزه های سیاسی جناحی شوند؟ یک زمان حوزه سیاسی ملی است، مثل دفاع از خلیج فارس که بسیار ارزشمند است. اما حوزه های سیاسی جناحی که به باشگاه ها آسیب می رساند باید در چارچوبی معین باشد. ضمن اینکه ما الان به حدی رسیده ایم که باید اختیارات را واگذار کنیم. دیگر کشور مثل گذشته به صورت متمرکز قابل اداره نیست. به این دلیل است که من می گویم باید ایالت های اقتصادی شکل بگیرد و اختیارات را به مناطق واگذار کنیم. اداره کشور تا قبل از رضاشاه ایالتی بوده اما ایشان بنا را بر روی امنیت گذاشت و لذا اقوام را سرکوب کرد و اختیارات را به تهران آورد. علت بزرگ شدن تهران هم همین است. فرار سرمایه و نیروی انسانی که از استان ها به تهران می آید به دلیل ساختار اداری کشور است. ما این ساختار اداری را به طور کلی اصلاح می کنیم و مبنای آن هم واگذاری اختیارات به مردم است. یعنی ما یک مردم سالاری سیاسی داریم و یک مردم سالاری اقتصادی. انشاالله ما کلید مردم سالاری اقتصادی را در کشور خواهیم زد و مردم در اداره اقتصاد کشور اختیار پیدا خواهند کرد. لذا نه تنها در ورزش بلکه در جاهای دیگر هم نمی توان کشور را به صورت سنتی اداره کرد. باید یک تغییرات نوینی در اداره کشور به وجود آید.

*آقای دکتر اگر بخواهید ورزش را تعریف کنید، چه واژه ای برای آن به کار می برید؟

هویت و افتخار. ورزش حرفه ای می تواند هویت ما را احیا کند. چرا قطری ها روی ورزش سرمایه گذاری هنگفتی کرده اند؟ چون به این نتیجه رسیده اند که اگر روی ورزش سرمایه گذاری کنند می توانند در دنیا بگویند که ما هستیم.

*البته آنها هویت خود را می خرند...

بالاخره با ورزش و مدیا در حال ساخت هویت هستند. ما که بیشتر از آنها می توانیم پیشرفت کنیم. به نظر من یک بعد آن افتخارآفرینی و احیای هویت است و بعد دیگر آن شادابی و احیای روحیه است. ببینید اگر هزینه زندانی های اعتیاد را صرف ورزش کنیم، صرفه جویی قابل توجهی رخ خواهد داد. البته ایجاد اشتغال هم مهم است. به نظر من سرمنشا مشکلات جوانان کشور مساله اشتغال و درآمد کافی است. یکی از شعارهای ما اشتغال و رسیدن به درآمد های بالا است. درآمد بالا یعنی اینکه علاوه بر هزینه های کلی در ماه، پولی برای پس انداز باقی بماند. کشور چین این کار را انجام داده، چین از سال 1991 تا سال 2001 ششصد میلیون شهروند خود را از قشر کم درآمد به قشر پردرآمد جامعه تبدیل کرده است. دوستان ما مسائل اقتصادی را فقط در اتوبان سازی و سد سازی می بینند. صد سال است که در حال انجام کارهای زیربنایی هستیم اما این اقتصاد نیست. اقتصاد یعنی اگر شما یک تومان در سدسازی گذاشتید آیا درآمد مردم ده تومان افزایش پیدا می کند؟ اقتصاد این را بحث می کند. به امید خدا دولت آینده اولین دولتی خواهد بود که تولید ثروت را آغاز می کند. دولت های ما تا به حال تنها مصرف کننده ثروت بوده اند نه تولید کننده. اگر تولید ثروت آغاز شود، ورزش هم می تواند درآمدزا باشد.

*دیپلماسی ورزشی چطور؟

با توجه به اینکه ایران ظرفیت های خوبی در دیپلماسی های عمومی دارد، مثل دیلماسی هنر و ورزش، ما باید از ظرفیت های دیگر خود استفاده کنیم و از پتانسیل ها و توانایی های دیپلماسی عمومی بهره ببریم. یکی از آن ورزش است. ما می توانیم از ورزش در دیپلماسی بهره ببریم. ورزشکاران خوبی داریم که در سطح بین المللی افراد شناخته شده ای هستند. از طریق این ها می توانیم برخی گروههای سیاسی را حل کنیم.

*شما اخیرا در مصاحبه ای اعلام کردید که برای فوتبال ما خوب نیست که مقابل کشورهای عربی شکست بخورد و باعث سرخوردگی ملی شود. آیا برنامه روشنی برای فوتبال به عنوان معیار ورزشی دارید؟

اولا به تیم ملی در بازی با قطر تبریک می گویم و خوشحالم که پیش بینی ام درست در آمد به نظر من مسئله فوتبال از چند جانب در حال آسیب دیدگی است، یکی از آنها این است که ما تکنیک های جدید و همچنین فناوری های جدید را وارد ورزش کشور نکرده ایم. البته تا حدودی از نظر سخت افزار رشد کرده ایم. بنابراین ما چطور انتظار داریم که با نداشتن این امکانات پیشرفته، جهش قابل توجهی داشته باشیم؟ مسئله دوم ورزش پایه است. خیلی از نیروهای با استعداد ما هنوز کشف نشده اند. البته مهم ترین نکته این است که ورزش ما چشم انداز و رویکرد روشنی ندارد. ما ورزش را برای چه می خواهیم؟ برای افتخارآفرینی و احیای هویت؟ و یا برای زنگ تفریح؟ تمام دنیا برای ورزش خود چشم اندازی مشخص می کند. شما به باشگاه بارسلونا نگاه کنید. علاوه بر تکنیک، تاکتیک و انگیزه های مادی یک عنصر چهارمی در این باشگاه وجود دارد که سیاسی است. بارسلونا و کاتالونیا می خواهد در اروپا ابراز وجود کند. این انگیزه چهارم در کشور ما بسیار قوی است. اگر از انگیزه غیرمادی ایرانی ها چه در بعد ملی و چه در بعد اسلامی استفاده کنیم، صدردرصد ورزش دنیا را تحت شعاع خود قرار خواهیم داد. ما چه زمانی روی این مسئله سرمایه گذاری کرده ایم؟ من طرح جامع ورزش را کامل خوانده ام. انشاالله ما همان را با اصلاحاتی پیگیری خواهیم کرد.

*در دهه هفتاد و همزمان با دوره مسئولیت شما در سپاه پاسداران، دو اتفاق به ورزش رزمی کشور کمک بزرگی کرد. جودو و تکواندو به ورزش های رزمی نیروی مقاومتی بسیج و سپاه پاسداران تبدیل شدند. هدف این کار کمک به ورزش بود و یا آماده سازی بچه های رزمنده؟

البته هر دو این ها مورد نظر ما بود. یکی اینکه ما می خواستیم آن روحیه رزمندگی به شکلی در دوران صلح هم ادامه پیدا کند. خب ورزش های رزمی این حسن را دارد. همین الان هم یکی از برنامه های ما همین است و معتقدم که از طریق ورزش های رزمی می توانیم روحیه جوانان را تقویت کنیم و اراده آنها را بالا ببریم. تمام رشته های ورزشی مفید است اما ورزش های رزمی خصلت خاص خودش را دارد. شجاعت، اراده، تصمیم گیری بر اثر ورزش های رزمی تقویت می شود. بنابراین حفظ آن روحیه رزمندگی و توسعه ورزش کشور برای ما مهم بود.

*سوال آخر هم در مورد مدارس است. به نظر شما از مدرسه ای که 70 متر حیاط دارد ورزشکاری ساخته می شود؟

برای ورزش پایه و عمومی باید برنامه ریزی شود. اولا این زنگ ورزش جز بی اهمیت ترین ساعات مدارس است و نواقص زیادی دارد. بنابراین تغییر جدی باید در آن ایجاد شود که در اولویت های اول قرار بگیرد. اگر این مسئله از مدیریت کشور درخواست شود، عملی خواهد شد اما اگر یک اراده مرکزی وجود نداشته باشد، کسی هم به آن توجه نخواهد کرد. ورزش عمومی هم به همین شکل است و باید تقویت شود. انشاالله ما ورزش پایه و عمومی و حرفه ای را در دولت خود به صورت جدی دنبال خواهیم کرد.